Η Αρετή και η Όλγα, δύο γυναίκες, πολλές ζωές. Η µια άφησε τον Πόντο, η άλλη άφησε τη Μικρά Ασία. Περπάτησαν τον δρόµο µε τα χιλιάδες πεσµένα σώµατα. Άφησαν πίσω τους κοµµάτια της ψυχής. Έχτισαν ένα καινούριο αύριο σε άγνωστα χώµατα. Η ιστορία του χαµού και της επανασύστασης. Δύο κόσµοι που φαίνεται ότι χάθηκαν, αλλά οι µνήµες πέρασαν από γενιά σε γενιά σε πείσµα των καιρών.
Μονοπάτια χωρισµένων οικογενειών, που συναντήθηκαν οι δρόµοι τους χρόνια αργότερα για να κάνουν τον απολογισµό. Έρωτες που χάθηκαν και ξαναβρέθηκαν στη δίνη των πολέµων. Έρωτες που αντρείεψαν τις καρδιές. Που γενναία αντιστάθηκαν στον χρόνο. Δηλώνοντας ότι η ζωή είναι ένας κύκλος ευτυχίας και λύπης, καλών και σκληρών στιγµών. Και προχωράµε µε την πίστη ότι οι καλοί καιροί βρίσκονται πάντα µπροστά και γι’ αυτό δεν εγκαταλείπουµε ποτέ.Ένα βιβλίο που σίγουρα δε θέλεις να τελειώσει.
ΟΤΑΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ,
ΤΟΤΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.
Πέρασαν εκατό φθινόπωρα και θα περάσουν άλλα χίλια.
«Θα σας πω δύο ιστορίες. Την ιστορία της Αρετής και την ιστορία της Όλγας. Αυτές ήταν οι γιαγιάδες µου, κι οι ιστορίες τους είναι όµορφες µα και σκληρές. Μακάρι να ήταν αµακιγιάριστες από σκιές και θολούρες. Μακάρι να τους περίσσευαν οι γλυκές στιγµές. Αλλά δεν ήταν έτσι. Έζησαν σε χρόνια θυµωµένα, τότε που οι θάλασσες κατάπιναν τα ψάρια τους κι η στεριά γκρέµιζε την ανθρωπότητα. Τότε που τα πουλιά µετανάστευαν κυνηγηµένα
και τα όρνεα παραφυλούσαν πάντα µέσα από κρύπτες µυστικές. Αυτές όµως δεν έµειναν αθώες πριγκίπισσες, µα σήκωσαν στα χέρια τα όπλα της ζωής και µε µια ανάσα πέρασαν ετοιµόρροπες γέφυρες και διέσχισαν τα νερά
µε σάπιες βάρκες. Γιατί τότε ο ουρανός είχε κατέβει πολύ χαµηλά, γιατί ήταν τότε που η άνοιξη είχε χαθεί και τα πελάγη είχαν χάσει το χρώµα τους…»
